Ken je dat, dat je je soms gevangen voelt in een verhaal? Een verhaal dat je soms zelf hebt gemaakt. Iedereen heeft een verhaal van hoe het hem of haar tot nu toe is vergaan. Ik vertel mezelf bijvoorbeeld dat ik een Fries ben, uit een hardwerkende horeca-familie en dat door een ernstig ongeluk op m’n 19e mijn leven flink overhoop werd gegooid. Dat verhaal klopt wel. Misschien. Maar het is lang niet alles. Er is altijd meer te vertellen. Veel meer.
Vaak hebben we de neiging de wereld te ordenen door steeds maar weer dezelfde verhalen te vertellen. Aan anderen. Aan onszelf.
En langzamerhand gaan we die verhalen helemaal geloven.
We wonen er bijna in. En we vergeten dat er meer is.
En ook dat die verhalen niet helemaal vaststaan. Dat je ze soms zomaar een andere wending kunt geven. Herken je dat?
Het geheim van opstellingen
Door deel te nemen aan een opstelling kun je je eigen verhalen op een andere manier gaan beleven. Dat is misschien wel het grootste geheim van systemisch werk.
Dat in een opstelling je verhaal soms een hele andere wending krijgt. Niet doordat je het bedenkt, met je hoofd. Maar doordat je het voor je ogen ziet gebeuren. Terwijl je erbij aanwezig bent. En dat je dat wat je ziet tegelijk van binnen ook ten diepste voelt.
Zijn verhalen dan niet goed? Zeker wel. Verhalen zijn ook het materiaal waarmee we werken in een opstelling. De kracht van een verhaal brengt je soms ook verder.
Door deel te nemen aan een opstelling kun je het transformeren. Waardoor je nieuwe inzichten krijgt. Die je kunt voelen in je lijf.
Door opstellingen kun je het grotere verhaal ontdekken, gaan zien. Voorbij je eigen kleine stukje (en niet alleen je eigen stukje). Klinkt als een mysterie niet?
Misschien is het dat ook wel een beetje. De dingen die in het veld gebeuren, laten zich eigenlijk niet goed beschrijven. De impact is vele malen groter als je het gewoon ervaart. Erbij bent.
Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten!
